Νοέ 27

ΟΙΚΟΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ

Ο οικοφεμινισμός δεν είναι απλώς ένας ακόμα φεμινισμός. Είναι μια από τις πιο σημαντικές πτυχές της σύγχρονης περιβαλλοντικής σκέψης, με ιστορία τουλάχιστον μισού αιώνα. Η θεωρία του οικοφεμινισμού άρχισε να διαμορφώνεται τη δεκαετία του 1970 και αντλεί τις ρίζες της από άλλα προοδευτικά και ριζοσπαστικά κινήματα της ίδιας, αλλά και της προηγούμενης δεκαετίας.

Σήμερα, δεκαετίες πριν εμφανιστούν αυτές οι φωνές, κάποιες οικοφεμινίστριες προσπαθούν να δώσουν μια ολοκληρωμένη φεμινιστική πρόταση για την οικολογία, άλλες περιορίζονται στο να αναδεικνύουν εκείνες τις πτυχές της περιβαλλοντικής κρίσης οι οποίες πλήττουν περισσότερο τις γυναίκες. Χωρίς να εξαντλείται σ’ αυτή, η βασική θέση του οικοφεμινισμού είναι ότι η εκμετάλλευση που έχει υποστεί η γυναίκα από τον άνδρα είναι ανάλογη με την εκμετάλλευση που έχει υποστεί η φύση από τον άνθρωπο.

Είναι αλήθεια όμως, ότι οι οικοφεμινίστριες δεν εστιάζουν μόνο στην καταπίεση που υφίσταται η γυναίκα, αλλά γενικά στην καταπίεση που υφίστανται διάφορες ομάδες, τονίζοντας την ανάγκη σύνδεσης του οικοφεμινιστικού προτάγματος με άλλους αγώνες, όπως αυτόν υπέρ των λοάτκια, των μη ανθρώπινων ζώων, των μαύρων, κλπ.

Αυτό που έχει όμως μεγάλη σημασία να τονιστεί είναι ότι ο οικοφεμινισμός επιδιώκει ταυτόχρονα με την οικολογική και την κοινωνική αλλαγή. Έτσι, οι οικοφεμινίστριες και οι οικοφεμινιστές αντιλαμβάνονται τον τρόπο με τον οποίο άλλες μορφές καταπίεσης αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Μπορούμε λοιπόν να δούμε στις ιδέες του οικοφεμινισμού ένα ευρύτερο πολιτικό και οικολογικό όραμα.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ιούλ 24

Σπάζοντας τις αλυσίδες – Μια ιστορία του αναρχισμού

Lucien van der Walt

“Αυτό είναι ένα σύντομο βιβλίο για την ιστορία του αναρχισμού. Είναι μια ιστορία περίπου 120 χρόνων συνεχούς αγώνα. Είναι μια ιστορία αυτοθυσίας και γενναιότητας συνηθισμένων ανθρώπων που παλεύουν για έναν κόσμο χωρίς αφεντικά και καταπίεση. Εκδόθηκε πρώτη φορά μετά το τέλος του Απαρτχάιντ στην Νότια Αφρική[…] ήταν βασικά μια προσπάθεια να παρουσιαστεί μια προσιτή, παγκόσμια ιστορία του αναρχικού κινήματος (συμπεριλαμβάνοντας το παρακλάδι του επαναστατικού συνδικαλισμού) […] Το να εστιάζεις στην βορειοδυτική Ευρώπη, τις ΗΠΑ και την Ρωσία οδηγεί σε παραπλανητικά συμπεράσματα. Αν αυτές οι περιοχές είναι το σημείο αναφοράς μας, τότε ο διαδεδομένος ισχυρισμός οτι η Ισπανία είχε το μεγαλύτερο κίνημα στην ευρεία αναρχική παράδοση έχει κάποια βάση. Ο αναρχισμός και o επαναστατικός συνδικαλισμός κυριαρχούσαν στα κινήματα των εργατών και της αριστεράς με έναν τρόπο που ποτέ δεν κυριάρχησαν στην Βρετανία ή την Γερμανία, παραδείγματος χάριν. Αλλά μια πιο παγκόσμια ματιά δείχνει κινήματα παρόμοιου μεγέθους αλλού, συμπεριλαμβανομένων της Αργεντινής, της Κούβας, του Περού, και της Πορτογαλίας, και σημαντική επιρροή σε μέρη όπως η Κίνα, η Αίγυπτος, η Ελλάδα και η Νότια Αφρική. Μια παγκόσμια ματιά επίσης βοηθάει να διαλύσουμε την ψευδή ιδέα ότι η ευρεία αναρχική παράδοση δεν έπαιξε ρόλο στα αντιαποικιακά κινήματα: το έκανε σε μέρη όπως η Κίνα, η Ινδία, η Ιρλανδία, και η Κορέα. Έτσι, το κείμενο στόχευε σε μια πιο ισορροπημένη, ολοκληρωμένη παγκόσμια καταγραφή αντί της παραδοσιακής εστίασης στο βόρειο Ατλαντικό”. (από τον πρόλογο του συγγραφέα για την ελληνική έκδοση)

“Το σπάζοντας τις αλυσίδες είναι το πρώτο ολοκληρωμένο βιβλίο του Lucien van der Walt που μεταφράζεται στα ελληνικά. Ο Lucien είναι ένας από τους σημαντικότερους εν ζωή ελευθεριακούς συγγραφείς του 21ου αιώνα. Η εργασία του ως ακαδημαϊκός σε συνδυασμό με την οργανωμένη συμμετοχή στο ελευθεριακό κίνημα τον έχει κάνει να έχει μια διεισδυτική ματιά που συνδυάζει τη μεθοδική ανάλυση και τη βαθιά γνώση της ιστορίας με το γνήσιο ενδιαφέρον για τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται που αποφεύγει τις παγίδες του ακαδημαϊσμού και απευθύνεται στον καθημερινό άνθρωπο ως ίσος προς ίσο. Μέχρι σήμερα έχει συνεισφέρει στη διεθνή βιβλιογραφία μια σειρά από έργα που αναδεικνύουν τον αναρχισμό όχι ως μια μειοψηφική ιδιοτροπία κάποιων θεωρητικών αλλά ως το μαζικότερο επαναστατικό ρεύμα του εργατικού κινήματος από την πρώτη διεθνή μέχρι σήμερα”. (από το εισαγωγικό σημείωμα του επιμελητή)

 

ΕΣΕ Αθήνας 

Απρ 20

ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ

ΔΙΚΑΙΟ, ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΑ “ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ” ΔΙΑ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΙΩΝΩΝ

Πόλα Ρούπα

“Η έρευνα για την ιστορία του πολιτικού “εγκλήματος” την περίοδο της κρατικής εξουσίας, αφενός είναι ταυτόσημη με την έρευνα των κοινωνικών αγώνων και κυρίως, των επαναστάσεων αφετέρου δείχνει πως τα πολιτικά “εγκλήματα” δηλώνουν τη δυναμική επάνοδο στην κοινωνική ζωή του φυσικού δικαίου και της πραγματικής ισότητας των ανθρώπων, που ειδικά κατά την εκδήλωση των επαναστάσεων αναβλύζει ορμητικά σαν λάβα ηφαιστείου από τα έγκατα της ιστορίας και αναζητά την επαναθεμελίωσή του ξανά και ξανά στην εξισωτική κοινωνική οργάνωση με πυρήνα την κομμούνα. Η ελεύθερη κομμούνα, ο κοινωνικός χώρος που πραγματώνεται η ισοκρατία σε κάθε επίπεδο και που προϋπήρχε της κρατικής εξουσίας ως θεσμός, δέχτηκε τη βία του κράτους για να υποταχτεί σε αυτό και να διαλυθεί. Όμως μέσω των επαναστάσεων αναδύεται ξανά και ξανά στο προσκήνιο της ιστορίας με μια μεγάλη ποικιλία μορφών, ανάλογα με τις κοινωνικές και πολιτικές ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας και της κάθε εποχής όπου οι επαναστάσεις εκδηλώνονται. Η “τύχη” που σε κάθε επανάσταση έχουν οι κομμούνες, η αποκέντρωση της εξουσίας στο κοινωνικό πεδίο που αυτές πρεσβεύουν και η άμεση δημοκρατία που συνιστά δομικό τους στοιχείο, εξαρτάται από τον βαθμό της πολιτικής ετοιμότητας που έχουν οι επαναστατημένοι λαοί να οργανώσουν άμεσα μια ισοκρατική κοινωνία παράλληλα με τη θεσμοθέτηση του δικού τους κοινωνικού δικαίου και πριν η συγκεντρωτική κρατική εξουσία καταφέρει να ανασυγκροτηθεί και να τις συνθλίψει, συνθλίβοντας παράλληλα και την ίδια την επανάσταση”.

Συνέχεια ανάγνωσης

Μαρ 26

Οι ακροδεξιές οργανώσεις στη μεταχουντική εποχή

Στο βιβλίο με τίτλο «Οι ακροδεξιές οργανώσεις στην μεταχουντική εποχή», το περιοδικό «Ο Αναρχικός» και ο Βασίλης Καραπλής μας ξεναγούν, σελίδα τη σελίδα, στα άδυτα της εγχώριας ακροδεξιάς. Η χρονική περίοδος στην οποία αναφέρεται το αφιέρωμα, εκτείνεται από την περίοδο της πτώσης της χούντας, το 1974, μέχρι και το 1998 και υπάρχει δημοσιευμένη σε συνέχειες, σε 27 από τα συνολικά 396 τεύχη του περιοδικού.

Τα τεύχη του περιοδικού συγκεντρώθηκαν με την πολύτιμη βοήθεια συντρόφων που παραχώρησαν τα προσωπικά τους αρχεία, ψηφιοποιήθηκαν, μελετήθηκαν και πέρασαν από επιμέλεια, στο πλαίσιο της λειτουργίας του ελευθεριακού ψηφιακού αρχείου, οδηγώντας στην έκδοση του παρόντος τόμου.

Κύριος σκοπός του ψηφιακού αρχείου είναι η ανάδειξη του κινηματικού αρχειακού υλικού και η διατήρηση της ιστορικής μνήμης ως μέσο αγώνα και δημιουργίας αντιστάσεων για το παρόν και για το μέλλον. Οι τρόποι για την ανάδειξη του υλικού που συγκεντρώνεται και ψηφιοποιείται περιλαμβάνουν, πέρα από την ανάρτησή του στο διαδίκτυο, τη διεξαγωγή δημόσιων συζητήσεων/εκδηλώσεων για την παρουσίασή του, αλλά και τη δημιουργία ειδικών εκδόσεων με χρήση επιλεγμένων τμημάτων του υλικού. Η δημιουργία του παρόντος βιβλίου είναι μια πρώτη απόπειρα προς αυτή την κατεύθυνση.

Τυχόν έσοδα από τη παρούσα έκδοση θα διατεθούν για την ενίσχυση του ελευθεριακού ψηφιακού αρχείου.
https://libertarianarchive.gr/

Μαρ 04

ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

GEORGE WOODCOCK

Η ιδέα και μόνο μιας ιστορίας του αναρχισμού μπορεί να μοιάζει παράκαιρη και παράταιρη μέσα στη γενική φορά των πραγμάτων στον σύγχρονο κόσμο και μέσα στην ψυχοδιανοητική ατμόσφαιρα που καθορίζεται από την αφόρητα δύσκολη καθημερινότητα των ανθρώπων ακριβώς στους οποίους κυρίως απευθύνεται ένα τέτοιο συγγραφικό εγχείρημα. Διότι είναι γεγονός πως οι πασίδηλα και αυτονόητα “δίκαιες”, “λογικές”, “απλές” λύσεις που πρότεινε διαχρονικά η θερμή πολιτική θεωρία του αναρχισμού φαντάζουν “αλλόκοτες” αυταπάτες μέσα σ’ έναν αδιέξοδο κόσμο του οποίου η κακοήθης πολυπλοκότητα υπονομεύει εκ προοιμίου κάθε αυτονόητη λογική σκέψη που αξιώνει να πάρει μορφή πολιτικού προτάγματος.
Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει εύστοχα ειπωθεί, όποιος θα ‘θελε να γράψει μια ιστορία των αναρχικών ιδεών και κινημάτων, θα έπρεπε να γράψει μια ιστορία των χτύπων της καρδιάς, κι αυτό σε μεγάλο βαθμό ο Γούντκοκ το καταφέρνει.

Συνέχεια ανάγνωσης

Μαρ 04

ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

ΜΙΧΑΗΛ ΜΠΑΚΟΥΝΙΝ / ΣΕΡΓΚΕΪ ΝΕΤΣΑΓΙΕΦ

Στο βιβλίο αυτό συγκεντρώνονται επιστολές και κείμενα γύρω από την ταραγμένη σχέση Μπακούνιν-Νετσάγιεφ. Η συνεργασία τους, η ρήξη, οι απαρχές της επανάστασης, το επαναστατικό πρόβλημα και οι ηθικές του προεκτάσεις.
Η έκδοση συνοδεύεται από κάποιες σημειώσεις του Ντοστογιέφσκι όταν έγραφε τους Δαιμονισμένους, καθώς ο πυρήνας του συγκεκριμένου μυθιστορήματος είναι ακριβώς η “υπόθεση Νετσάγιεφ”, γύρω από την οποία περιστρέφονται και τα κείμενα του τόμου.

 

Συνέχεια ανάγνωσης

Φεβ 10

Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟΣ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ

ΣΕΡΓΗΣ ΤΖ. ΝΙΚΟΣ

Η παγκόσμια αντιμετώπιση του κορονοϊού, έδωσε το έναυσμα για μία πρωτοφανή επίθεση στο σύνολο των πολιτισμικών και πολιτικών αξιών, που καθιερώθηκαν ως κοινωνικά και ατομικά “δικαιώματα” από τη Γαλλική επανάσταση και εντεύθεν.
Στο ανά χείρας βιβλίο θα μελετηθούν οι κοινωνικές επιπτώσεις αυτής της επίθεσης από κράτος, Μ.Μ.Ε. και “ειδικούς” στον “πολιτικό ανθρωπισμό”. Η αφετηρία της μελέτης είναι φιλοσοφική, καθώς δεν μπορεί να απουσιάζει η Φιλοσοφία από τέτοιας κλίμακας γεγονότα. Παραφράζοντας ελαφρώς την αρχαιοελληνική επιταγή: “αρχή Φιλοσοφίας η των ονομάτων επίσκεψις”, θα ακολουθήσουμε στο βιβλίο τον “χρυσούν κανόνα” και θα ασχοληθούμε αρκετά με το εν χρήσει -και καταχρήσει- λεξιλόγιο του συρμού.
Για να γίνουν κατανοητά τα παραπάνω, θα πρέπει να έχουμε κατά νου ότι συχνά, σε τέτοιους ταραγμένους καιρούς, αδόκιμοι όροι επιβάλλονται στις μάζες, εν είδει γκεμπελικών συνθημάτων, δημιουργώντας δυνητικά πολιτισμικά υβρίδια, στην περίπτωσή μας αρνητικού χαρακτήρα (π.χ. ο νεολογισμός “ψεκ”).
Οι σκοποί προφανείς, με έναν κυρίαρχο, την πρόκληση τρόμου και απελπισίας εν όψει ενός διαχειρίσιμου, κατά τα άλλα, κινδύνου. Συνέχεια ανάγνωσης

Φεβ 10

Η ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ ΤΟΥ ΒΑΛΕΡΙΑΝ ΒΡΟΥΜΠΕΛ

SCHMINCK-GUSTAVUS CHRISTOPH

ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΣΤΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ 1941-42

Στις 25 Αυγούστου 1942 στις 6:15 π.μ., ο δεκαεφτάχρονος Πολωνός εργάτης Βαλέριαν Βρούμπελ εκτελέστηκε με μια λαιμητόμο στο κέντρο κράτησης του Αμβούργου. Είχε σταλεί για καταναγκαστικά έργα στη ναζιστική Γερμανία.
Άρρωστος από νοσταλγία, είχε ανάψει φωτιά στον αχυρώνα ενός αγροκτήματος, τον τόπο εργασίας του, με την πεποίθηση ότι, ως τιμωρία, θα τον έστελναν σπίτι του. Αν και ο εμπρησμός δεν προκάλεσε καμία ζημιά -ο ίδιος ο Βαλέριαν βοήθησε στην κατάσβεση της φωτιάς- το Ειδικό Δικαστήριο της Βρέμης τον καταδίκασε σε θάνατο ως “παράσιτο κατά του γερμανικού λαού”.
Η κρατική δολοφονία παρέμεινε ατιμώρητη – ένας ακόμη κρίκος στο εθνικοσοσιαλιστικό σύστημα δικαστικής τρομοκρατίας και της μεταπολεμικής ατιμωρησίας των δικαστών. Συνέχεια ανάγνωσης

Φεβ 10

ΟΙ ΑΠΡΟΣΚΛΗΤΟΙ ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΜΕΝΟΙ

ΕΡΒΙΝ ΣΕΧΟΥ

ΑΥΤΟΕΘΝΟΓΡΑΦΙΚΕΣ – ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΚΗΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Μέσα στο 2021 συμπληρώνονται τριάντα χρόνια από την έναρξη της αλβανικής μετανάστευσης προς στην Ελλάδα. Οι μετακινήσεις αυτές, όπως και εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών από τις χώρες του “υπαρκτού σοσιαλισμού” προς τις χώρες της Δύσης, συνιστούσαν μονόδρομο: αποτέλεσαν μη αναστρέψιμο γεγονός και εξέλιξη που με τη σειρά της δημιούργησε προκλήσεις όχι μόνο σε μακροπολιτικό και μακροκοινωνικό επίπεδο αλλά και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Η μελέτη της σχεδόν τριαντάχρονης κινητικότητας των Αλβανών μεταναστών -γεμάτη από γεγονότα και συμβάντα, δράσεις και πρακτικές- αποκαλύπτει σημαντικά στοιχεία της διαδρομής και των εμπειριών αυτών των ανθρώπων και βοηθά να κατανοήσουμε τι έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια στην αλβανική μετανάστευση.
Ο αναστοχασμός, οι διαπιστώσεις και τα ερωτήματα που εγείρονται στο πλαίσιο του βιβλίου τοποθετούνται μέσα από τη διττή προσέγγιση της αυτοεθνογραφικής και της ιστορικής μελέτης. Κατά τον τρόπο αυτό δεν επιλύονται απλώς απορίες σχετικές με το ζήτημα αλλά αναδεικνύονται και οπτικές που μέχρι τώρα παρέμεναν στη σκιά. Οι απαντήσεις συνδέονται με την ίδια την πρόσφατη ιστορία της αλβανικής κοινωνίας, με την παράδοση όπως αυτή σχηματοποιήθηκε πριν και κατά τη διάρκεια της κατάρρευσης και του συνακόλουθου πολιτικού και κοινωνικού μετασχηματισμού που συντελέστηκε στη χώρα, με το προσωπικό παρελθόν των ανθρώπων και το δικό τους πεδίο εμπειριών. Συνοψίζοντας, στη μελέτη της περίπτωσης των μεταναστευτικών ροών προς την Ελλάδα, η συγκεκριμένη ανάλυση λαμβάνει επίσης υπόψη το ιστορικό και πολιτισμικό κεφάλαιο του αλβανικού μεταναστευτικού πληθυσμού με αναφορές που διατρέχουν γεγονότα και του μακρινού παρελθόντος. Συνέχεια ανάγνωσης

Ιαν 27

ΟΙ ΠΡΟΣΦΑΤΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ – ΥΠΟΘΕΣΗ O.R.A.I.

Bonanno M. Alfredo

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ ΣΚΙΑΓΡΑΦΕΙ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΤΡΙΩΝ ΠΕΡΙΠΟΥ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ ΕΝΟΣ επαναστατικού τμήματος του σημερινού διεθνούς αναρχικού κινήματος: του εξεγερσιακού.
Με αφορμή τη δικαστική περιπέτειά της, σε διεθνές επίπεδο γνωστής, “σκευωρίας Μαρίνι”, εδώ δεν εξιστορούνται οι συγκεκριμένες ενέργειες των συντρόφων που ανήκουν πλέον στην ιστορία, αλλά κατατίθενται οι συγκεκριμένες αναλύσεις που πλαισίωσαν αυτές τις ενέργειες. Αναδύσεις που θα έπρεπε λογικά και επιτακτικά σήμερα να είναι κτήμα περισσοτέρων συντρόφων, στον βαθμό που αυτοί είναι επαναστάτες, αλλά δεν νομίζουμε ότι είναι έτσι τα πράγματα.
Στις 17 Σεπτέμβρη του 1996 δεκάδες αναρχικοί συλλαμβάνονται στην Ιταλία, ξεκινά η “σκευωρία Μαρίνι”. Κατηγορίες για απαγωγές ατόμων, ληστείες, δολοφονίες, κατοχή όπλων, κ.λπ. Όλες αυτές οι κατηγορίες βρίσκονται τυλιγμένεε στο εσωτερικό μιας βασικής κατηγορίας, αυτής της ένοπλης οργάνωσης, επονομαζόμενης O.R.A.I., ονομασία η οποία αλιεύτηκε από μία παράγραφο του παρόντος βιβλίου: Επαναστατική αναρχική εξεγερσιακή οργάνωση. Όπως θα αντιληφθεί ο αναγνώστης, δεν υπάρχει μέσα σε αυτά τα κείμενα η θεωρία μιας ένοπλης οργάνωσης, αλλά αντίθετα η εμβάθυνση των εξεγερσιακών οργανωτικών διαδικασιών. Σήμερα (2018) τη στιγμή που εκτυπώνεται η ελληνική έκδοση αυτού του βιβλίου, το δικαστικό παραλήρημα της λεγόμενης “δίκης Μαρίνι” έχει ολοκληρωθεί. Πολλές οι καταδίκες, ακόμη και βαρύτατες, πάρα πολλές επίσης οι αθωώσεις. Το θεώρημα του δημόσιου κατήγορου δεν πέρασε. Η ιστορία της “σκευωρίας Μαρίνι” πρέπει ακόμη να γραφτεί, όπως επίσης πρέπει να διευκρινιστεί ο ρόλος της ψευδώς μετανοημένης Μόζντε Ναμσέτκι ο οποίος δεν προκύπτει ακόμη ξεκάθαρος. Οι ημέρες από τις οποίες θα εξαρτηθεί το μέλλον πολλών συντρόφων είναι ακόμη σκοτεινές, δεν είναι κατά συνέπεια δυνατό να θεωρηθεί λήξασα καμία υπόθεση. Ακόμη λιγότερο αυτή, μέσα στην οποία ο χαφιεδισμός των μπάτσων και των υπηρετών τους και η επιπολαιότητα διαφόρων ηλιθίων προκάλεσαν πολλές ζημιές που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί.

Συνέχεια ανάγνωσης