Σεπ 20

Biennio Rosso – Η Κόκκινη Διετία (1919-1920)

H πρωτοβουλία για την παραγωγή και διακίνηση αναρχικού πολιτικού λόγου και θεωρίας “Ortus” εκδίδει το βιβλίο:

Biennio Rosso – Η Κόκκινη Διετία (1919-1920)

Το κίνημα των εργοστασιακών συμβουλίων & καταλήψεων στην Ιταλία και η συμβολή των αναρχικών.

 

Πριν από 100 χρόνια, την διετία 1919-1920, ξέσπασαν μεγάλες απεργιακές-εργοστασιακές αναταραχές στην Ιταλία, κυρίως στον Βιομηχανικό Βορρά, οι οποίες έφεραν την εργατική τάξη της χώρας ένα βήμα από το γενικευμένο επαναστατικό ξέσπασμα, με την ηγεσία του κινήματος να αποτελείται από Αναρχοσυνδικαλιστές και Αριστερούς Σοσιαλιστές/Κομμουνιστές. Συνέχεια ανάγνωσης

Ιούλ 14

ΜΙΑ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΖΩΗ

Ο Βασίλης Παλαιοκώστας δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Σε αυτό το βιβλίο περιγράφει με γλαφυρότητα την περιπέτεια της ζωής του και τοποθετείται για τη δική του ηθική στάση ζωής.

Ένα βιβλίο, σχεδόν κινηματογραφικό, που διαβάζεται απνευστί, με στιγμές δυνατές και άλλες φορές τρυφερές, ανθρώπινες, καθημερινές, στιγμές ενός ανθρώπου που διψάει να ζήσει μια φυσιολογική ζωή αντιδρώντας σε έναν αφύσικο κόσμο.

… ξύπνησε πρώιμα τ’ αγρίμι μέσα μου. Θεωρώντας πως ήταν πολύ νωρίς ακόμη και οι συνθήκες δεν είχαν ωριμάσει για «πονηρά» σχέδια, το κράταγα με μεγάλη δυσκολία σε τεχνητή καταστολή κι εκείνο έδειχνε κατανόηση. Μα σαν ξύπναγε, σήκωνε τον κόσμο στο ποδάρι. Τα ουρλιαχτά του ήταν ο δικός του βασανιστικός λόγος που έλεγε όσα δεν μπορούν χίλιοι σοφοί. Μου τρυπούσε τα μελίγγια, με κυρίευε ολοκληρωτικά. Αδυνατούσα να το κρύψω. Ήταν ορατό σε κάθε μου κίνηση. Στο βάδισμά μου, στο βλέμμα μου, στο λόγο μου. Ζητούσε επιτακτικά, εδώ και τώρα, το δικαίωμά του στην ελευθερία κι άντε να το σωπάσω. Πώς να συγκρατηθεί η θέληση για ζωή; Τούτο το ζουλάπι δεν έλεγε να προσκυνήσει την αλυσίδα. Μου απαγόρευε να ζήσω και πολύ περισσότερο να αποδεχτώ ως φυσιολογική κατάσταση την αιχμαλωσία. Με κρατούσε σε συνεχή εγρήγορση, ψάχνοντας αδιάκοπα μια δίοδο διαφυγής. Να σκάψει, να κόψει κάγκελα, να βάλει φουρνέλο στα ντουβάρια, να φτιάξει μια σκάλα να ανεβεί στ’ άστρα, μέχρι να ανακαλύψει τη μεγάλη έξοδο. Να απαλλαγεί απ’ τον κυκλωτικό χορό των βρικολάκων που στήναν ολόγυρα τ’ ανθρώπινα βαμπίρ. Ώσπου να βρεθεί έξω εκεί, μακριά. Να ‘χει στα ποδάρια του τη φυλλωσιά του δάσους, στα πνευμόνια του τον καθάριο βουνίσιο άνεμο και να αφουγκράζεται τον αντίλαλο της φωνής του στην αστροφεγγιά. Συνέχεια ανάγνωσης

Ιούν 30

3 Ημέρες για το ελευθεριακό βιβλίο

 

ΤΡΙΤΗ 7/7

8:00 μ.μ.

Βιβλιοπαρουσίαση:

“ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ”

Ζάλμαν Γκραντόβσκι

Παρουσίαση από τον μεταφραστή Φίλιππα Κυρίτση

Εκδόσεις ΚΑΜΙΟΝΕΤΑ, 2020

ΤΕΤΑΡΤΗ 8/7

7:00 μ.μ.

Εκδήλωση – Συζήτηση

“Η ΚΡΑΤΙΚΗ & ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΔΗΜΙΑΣ ΤΟΥ COVID-19”

 

Εισηγήσεις:

Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση

Αναρχική συλλογικότητα Άνω Θρώσκω

Συνέλευση Stop War On Migrants

9:00 μ.μ.

LIVE: Ρεμπέτικα με κιθάρες

 

ΠΕΜΠΤΗ 9/7

8:00 μ.μ.

Βιβλιοπαρουσίαση

“Η ΑΝΑΡΧΙΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΝΟΥΣ ΘΗΛΥΚΟΥ”

Ευστράτιος Τζαμπαλάτης

Παρουσίαση από τον συγγραφέα του βιβλίου

Εκδόσεις ΝΗΣΙΔΕΣ, 2018

Καθημερινά από τις 6:00 μ.μ. Πάγκοι με βιβλία και αυτοδιαχειριζόμενο bar.

Στον πεζόδρομο μπροστά από τον Ελευθεριακό Χώρο Sabot (Γκαρπολά 4, Μπιτ Παζάρ)

Booksabot

Σύντροφοι/ισσες

Ιούν 21

ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΚΟΛΑΣΗΣ

Ντοκουμέντο γραμμένο από έναν Ζοντερκομάντο του Άουσβιτς – 1944

Για τον συγγραφέα:

Ο Ζάλµαν Γκραντόβσκι γεννήθηκε το 1910 στο Σουβάλκι, πολωνική πόλη που βρίσκεται κοντά στα λιθουανικά σύνορα, από µια πολύ θρησκευόµενη οικογένεια εµπόρων. Στις 8 Δεκεµβρίου 1942 εκτοπίστηκε στο Άουσβιτς Μπίρκεναου µαζί µε την οικογένειά του, η οποία θανατώθηκε µε αέρια την ίδια µέρα. Όσον αφορά αυτόν, µεταφέρθηκε γρήγορα στο Ζοντερκοµάντο του κρεµατορίου ΙΙΙ. Δολοφονήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 1944 κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Ζοντερκοµάντο, στην οποία υπήρξε ένας από τους ηγέτες.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ιούν 12

Να πυρπολήσουμε την αμερικανική φυτεία: Κάλεσμα για ένα Επαναστατικό Κίνημα Κατάργησης της Δουλείας

Ένα κείμενο του Revolutionary Abolitionist Movement (ΗΠΑ) που κυκλοφόρησε το 2018. Μία πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση για το ξεπέρασμα της δουλείας που ποτέ δεν σταμάτησε να θέλει να επιβάλει ο καπιταλισμός. Πατάει γερά στην παράδοση ανταρσίας και αντίστασης στον αμερικανικό βορρά, ιδιαίτερα μέσα από το μαύρο κίνημα, και φτάνει στις εφικτές πτυχές της απελευθέρωσης στο σήμερα.

 

Συνέχεια ανάγνωσης

Ιούν 12

Πρόταση για μια ελεύθερη Καταλονία: Κοινοτιστική, δημοκρατική και συνομοσπονδιακή

Το βιβλίο αποτελεί μετάφραση κειμένου της Ομάδας Στοχασμού για την Αυτονομία (Καταλονία-Ισπανία). Κείμενο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού πρόκειται για μια σύγχρονη πρόταση για το πέρασμα της περιοχής της Καταλονίας σε μια νέα, δημοκρατική και όχι κρατιστική πολιτειακή μορφή. Το κείμενο αυτό κυκλοφόρησε σε μια περίοδο που οι τάσεις και οι κινήσεις για την αυτονομία της Καταλονίας υπήρξαν -και παραμένουν- έντονες.

Συνέχεια ανάγνωσης

Ιούν 12

Η ΓΚΙΛΟΤΙΝΑ ΕΠΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ

ΓΚΡΙΓΚΟΡΙ Π. ΜΑΞΙΜΟΦ

«Για ποιον λόγο να επιβιώνει κανείς αν δεν είναι να επιβιώνει για αυτούς οι οποίοι δεν έχουν επιβιώσει;», αναρωτιέται ο Β. Σερζ στις Αναμνήσεις ενός επαναστάτη.

Έπρεπε να καταγράψει, λοιπόν, κάποιος εκείνους τους καιρούς, έπρεπε να μιλήσουν οι νεκροί, να διασωθεί η μνήμη τους, τα έργα τους, οι ελπίδες τους, οι αγωνίες τους, τα μαρτύριά τους, ώστε να μη χαθούν στο ζοφερό βάραθρο της λησμονιάς. Αυτό κάνει ο Μαξίμοφ με το ανά χείρας βιβλίο. Προσπαθεί να διασώσει το παρελθόν της Οκτωβριανής Επανάστασης όπως το έζησε ο ίδιος και οι Αναρχικοί σύντροφοί του.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση δεν αποτελεί αντικείμενο αγιογραφικής έξαρσης, δεν φέρει μυθικό περίβλημα, είναι ένα γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας που τελικά εκφυλίστηκε και υπέστη πολιτική, κοινωνική και ηθική πανωλεθρία. Τα σπέρματα αυτής της εξέλιξης περιγράφει ο Μαξίμοφ, διαφοριζόμενος αποφασιστικά από εκείνους τους «ένστολους διανοούμενους» που ως ιστορικοί δεν ενδιαφερόντουσαν για την κατανόηση του παρελθόντος αλλά για την επιδέξια χειραγώγηση του παρόντος· που επικαλούνταν τις θυσίες και τους διωγμούς του παρελθόντος προκειμένου να αποσοβήσουν την απόπειρα κριτικής του παρόντος και θεωρούσαν ότι οι άνθρωποι μπορούν ελεύθερα να αλλάζουν παρελθόν κατά βούληση μια και πίστευαν πως η διαφορά ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα δεν είναι αντικειμενική αλλά απλή υπόθεση δύναμης, πονηριάς και επιβολής.

Με το ανά χείρας έργο του ο Μαξίμοφ –που ο ίδιος το αφιερώνει στους αγωνιστές του ρωσικού λαού για Ελευθερία, Ανθρωπιά και Δικαιοσύνη– υπενθυμίζει την πανταχού παρούσα ανάγκη για ελευθερία και φροντίζει να μη χαθούν οι πράξεις των αδικοχαμένων συντρόφων του που αγωνίστηκαν μέχρι τέλους για να μην ξεπέσουν οι επαναστατικές ιδέες σε λέξεις χωρίς περιεχόμενο.

 

Μάι 19

ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Θ. ΚΑΡΑΜΠΙΛΙΑΣ (1872-1954), «ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ»

«Τελευταίος των Αναρχικών», χαρακτήριζε τον μπάρμπα-Μήτσο Καραμπίλια ο φίλος του δημοσιογράφος Χρίστος Ριζόπουλος, αστειευόμενος μαζί του στα γραφεία της πατρινής εφημε­ρίδας Η Ημέρα, μια μέρα του φθινοπώρου του 1954, δύο μέρες πριν πεθάνει. Πράγματι τότε είχαν περάσει πάνω από τριάντα χρόνια στα οποία είχε σταματήσει η συγκροτημένη αναρχική σοσιαλιστική δραστηριότητα στην Ελλάδα και ο μπάρμπα-Μήτσος, εκτός από τους καλύτερους ράπτες στην Πάτρα, ήταν ο τελευταίος επιζών της παλιάς γενιάς των αναρχικών με την αξι­οσημείωτη κινηματική δραστηριότητα ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία του 19ου αιώνα.

Ο Δημήτρης Καραμπίλιας έζησε ως δραστήριο μέλος την ολι­γοετή άνθιση του αναρχικού εργατοαγροτικού κινήματος στην Ελλάδα αλλά σημαντική ήταν και η εμπειρία του τόσο στο ερ­γατικό κίνημα της Αιγύπτου από το 1900 ώς το 1904 όσο και στο επαναστατικό-αναρχικό συνδικαλιστικό κίνημα της Γαλλίας όπου έζησε για δεκαπέντε χρόνια. Από τις αρχές του 1920 μέ­χρι τον θάνατο του το 1954 ο Δημήτρης Καραμπίλιας, από την Πάτρα στην οποία επιστρέφει για να ανοίξει ραφείο στο κέντρο της πόλης, δεν θα σταματήσει να εργάζεται για τον σοσιαλισμό αυτή τη φορά μέσα από ένα μεταρρυθμιστικό και δημοκρατικό σχέδιο.

Αυτή την πορεία ενός ανιδιοτελή και αφοσιωμένου σοσιαλι­στή που με συνέπεια προσφέρει στην κοινωνική πρόοδο θα προ­σπαθήσουμε να αναδείξουμε με όσα στοιχεία καταφέραμε να συλλέξουμε και να τεκμηριώσουμε.

Μαρ 06

ΤΟ ΠΑΙΔΙ Π’ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΟΡΘΙΟ

ΠΡΙΟΒΟΛΟΣ ΝΙΚΟΣ

 

Τριάντα πέντε ποιητές κάτω των τριανταπέντε
σαράντα ποιήτριες κάτω των σαράντα
ενενήντα έξι ποιητές σε εξήντα εννέα ποιητικές στάσεις
ποιήτριες με διπλό επώνυμο και οικιακή βοηθό
ποιητές με πισίνα και μεζονέτα στα βόρεια της πρωτεύουσας
ποιήτριες με δυο μεταπτυχιακά κι ένα διδακτορικό
ποιητές με εξοχικό και θέα στο απόλυτο γαλάζιο του αιγαίου
ποιητές της κυβέρνησης
ποιήτριες της αντιπολίτευσης
εξωκοινοβουλευτικοί ποιητές
εκπρόσωποι τύπου στο υπουργείο πολιτισμού
στην εταιρεία συγγραφέων
στην εθνική βιβλιοθήκη δίχως βιβλία
απαγγέλλουν
στην κατάφωτη σάλα
στο Ίδρυμα Νιάρχου -με έδρα τις Μπαχάμες-
στο Μέγαρο Μουσικής
στην αίθουσα της Ακαδημίας Αθηνών
στη στέγη αγραμμάτων και τεχνών
στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού
[όποιος σπέρνει Σεφέρη θερίζει Πατρικίους]

(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου) Συνέχεια ανάγνωσης

Μαρ 06

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΤΡΙΔΑ

ARENDT HANNAH

«Η ποίηση έπαιζε πάντα μεγάλο ρόλο στη ζωή μου», εξομολογήθηκε κάποτε η Χάννα Άρεντ.
Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζεται μια μάλλον άγνωστη πτυχή της συγγραφικής της δραστηριότητας: τα ποιήματα που η ίδια έγραψε, μολονότι ουδέποτε δημοσίευσε.
Συγκεντρωμένα και σχολιασμένα από την Karin Biro, τα ποιήματα της Άρεντ συμπληρώνουν την εικόνα που έχουμε για τη σημαντική αυτή φιλόσοφο, αποδεικνύοντας ότι ποίηση και στοχασμός μπορούν να συμβαδίζουν.
Όπως έγραφε και η ίδια: «Οι ποιητές βρίσκουν ή σμιλεύουν τις λέξεις με τις οποίες ζούμε» και η φιλοσοφία της είναι μια φιλοσοφία που κύριο μέλημά της είναι η ζωή. Η ζωή που απειλείται, η ζωή που καταδυναστεύεται, η ζωή που επιθυμούμε, η ζωή που αναδημιουργούμε συνεχώς μέσω του πνεύματος.

Συνέχεια ανάγνωσης